Sesyjka nr. 2

Tyrek

Moordryd:
Wkurzyłeś mnie już! Gabriel podchodzi i zakleja ci usta taśmą. To po twoich wrzaskasz. idąc dalej słyszycie wrzask: Nie pójdziecie za daleko! Z zaułka wyskakuje amazonka z bandy Penna, a z drugiego nieśmiało wychodzi ciemnoskóry chłopak na zielonym smoku. oboje przyglądają ci się dziwnym wzrokiem. Na razie Gabryś nic sobiew nie robi, tylko stoi.

Smoczyca:
Twoich gróźb i tak nikt nie słyszy. Wymiotujesz dalej. Teraz nie dość, że źle się czujesz, to jeszcze masz kaca moralnego, zjadłaś mięso.

Moordziak

Szarpię się i jęczę, co wygląda mniej więcej tak: - fomoky, lebdile!! hon yechst zbochohny!!!!!

Smocza

- Boże... przepraszam, no! - ryknęłam, ale wątpiłam, żeby mnie usłyszeli. Złapałam się za garło... i cały czas prawie wymiotowałam.
Boże... ja zjadłam mięso! Ja nie jadam mięsa! Bo jestem wegetarianką i do tego, zawsze mi po nim niedobrze!
- Za co...? - zowu krzyknęłam coś typu: "przepraszam".
I nadal zwracam. CHOLERA!
Chyba umrę... i nadal ryczę... ciężko mi nawet oddech złapać.

Tyrek

Moordryd:
Nie wiem co ten mały mówi, ale musimy mu pomóc! Amazonka rzuca się na Gabriela, który zręcznym ruchyem wyciaga wysysacz enegii, który wygląda podobnie do tego młodek Paynna, może to nawet jego wysysacz. Dziewczyna po chwili pada, a chłopak ucieka. To podążacie dalej. Będziesz jeszcze krzyczeć? Mogę zawsze odkleić plaster.

Smoczyca:
Hehehe... chłopczyca ma kłopoty! Nad tobą stoi sztucznie rozczulający się Andor. Wrócił po swój płaszcz. A teraz stoi nad tobą i sie z ciebie śmieje.

Moordziak

- ede!!! - cedzę. - Nho chodra! Ye ede!!!!!

Smocza

- No dobra... śmiej się, proszę bardzo... - warknęłam i zwymiotowałam po raz kolejny. - Dobij mnie... wiem, że zrobisz to z przyjemnością...- wystękałam i znowu zwróciłam... cholera... to tego spaghetti było aż tyle?!

Tyrek

Moordryd:
Gabriel delikatnie ściąga ci taśmę z ust. A jak jeszcze raz się wydrzesz to znowu ci to przykleje!

Smoczyca:
Nie dobiję cię... wole się najpierw nad toba poznęcać, potem zaczekać na przeprosiny, a następnie o błaganie o pomoc...

Smocza

- Nie będę błagac cię o pomoc... - warknęłam. - A przepraszać też nie będę... nie ciebie... to ty powinieneś przeprosić mnie, że mi nie pomogłeś... - wyjęczałam, ale na szczęście skończyłam wymiotować.
Matko... ciemno mi przed oczami... spróbowałam wstać.

Moordziak

- To mnie roziwąż!

Tyrek

Moordryd:
Nie rozwiąze... a jak się rozwrzeszczysz to znowu ci usta zakleje. Prosta sprawa.

Smoczyca:
No to popatrze jak cierpisz... Andor wydaje się być na razie jedyną deską ratunku.

Smocza

- Może chociaż pomożesz mi wstać? Do cholery... albo mi pomożesz, albo mnie zostaw, lub dobij...! - krzyknęłam zataczając się lekko próbując wstać.

Moordziak

- Proszę!!! - mruganie oczami i wogóle soł-true-słit-atak-uke-wdziękiem.

Tyrek

Moordryd:
No dobra! Chłopak rozwiązuje cię i pomaga ci wstać.

Smoczyca:
Powatzarzam... nie dobije cię... ja się porozkoszuje twym cierpieniem, chyba że mnie przeprosisz... a jak nie, to ci nie pomogę... więc?

Smocza

- Ale niby za co ja mam cię przepraszać?! - jejku... to jest naprawdę kiepskie... z trudem wydobyłam z gardła: - Dobra... przep...pras...przepraszam...
Trudno... jedno wiem, nie chcę tu zostać sama... och, nawet niech ten młotek mi pomoże...

Moordziak

- Widzisz. Jak chcesz to potrafisz! - westchnienie. - Ręce mi zesztywniały... *zonk*